Voor het vergeten.
Zolang we niet vergeten, gaat niets verloren.
Laten we dus vergeten, maar alleen
zoals we door te praten iets uiterst traag
kunnen laten verdwijnen – daar, zie je het,
zie je het nog nauwelijks, tegen de zon in?
Zolang we niet vergeten dat iets van ons
verloren mag gaan, eindelijk – zoals
er een zwijgen bestaat dat een vorm is van zingen
dat een vorm is van dragen. een lichaam zo te dragen
dat het door ons heen, alsof het uiterst traag
voorovervalt, iets als glas
onder vel, misschien is dat het lichaam
dat als een wijnglas zingend zwijgend
gedragen wil worden, dat wij het zo in de lucht heffen
dat het almaar lichter wordt – daar zie je het,
zie je het nog, nauwelijks, tegen de zon in?
Misschien brengen de kleuren waarin het licht breekt
ons naar huis terug.
-Peter Verhelst-
"waar woorden tekort schieten spreekt de muziek"